شعر دیار کودکی (1)

💥شعر دیار کودکی (1)💥
شاعر : خدیجه چوپانی
روستای سلطانی

یاد سلـــطانی و آن ســـــــالهای دور
مردمـــــان سخت کـــوش اما صبـــور
یاد مـــــــردان بــــــزرگ روزگـــــــــــــار
آن شهیدانی که هستند افتخــــــــار
یاد ایامــــــی که بودیـــــم در وطــــن
یاد امــــــروتهـــای باغ مــــــــدسن
یاد آن روزهـــــــــای با صلـــــــح و صفا
یــــــاد آن بِــه هــــای بـاغ مصطفــی
باغ مهدی بود چـــــراگاه همـــــــــــه
میـــوه میخوردن همه بی واهـمه
جای گردشگــــاه مردم بود کلاتــه ی رضــــــا
حیــف میخوردن همیشه کیشمانش را بزا
حـــاج مختــــــار آدم هشیـــــــــار بود
دور باغش سربه سر دیــــوار بـــود
هــرکسی میشکست از آن دستو پا
حاجی مدسن میکرد آن را دوا
مــلا مــدسی آنزمـــان در رأس بــــــود
از طبیبــــــــان دعــای ترس بود
حاجی حسن بـــود مـــــردی مهربــان
ســر زمی میکرد بر پیر و جـــــوان
یاد آن دلــهای شـــــــــاد مدرســــه
یاد فرغانهای آب مـــــــــــدرسه
یاد کل کل بازیهـــا تو کوچه هـــــــا
یاد کرّک بازی و خسته کلک با بچه ها
یاد آن ماشین خط ، منتظر دیدارهــــا
جمع می گشتند همه در پای آن دیوارها
یاد پاچینهای چیندار قدیـــــــــــم
یاد آدمهای دیندار قدیــــــــــــــــم
یاد زنهای سحرخیز قدیــــــــــــــم
یاد مردان جلک ریس قدیــــــــــــم
آتشـــــــونی داشتیـــــــــم با گفتگو
تا تمام میگشت یک دستیک مــــــو
جای قالی ، فرش خونه شال بــــود
بر ســـر پیره زنا دسمـــــــال بود
صبح زود بیدار شدم با خواهرم
با صدای هی هی چوپان و مشک مادرم
یاد آن سرشیر و مسکه یاد آن مشکای دوغ
یاد آن استخر و پایی یاد آن کاریز و سوق
یاد پروارهای چاق و یاد آن گوشتای داغ
یاد آن کشکای زرد و شلغمِ روی اجــــــاق
یاد آن روزهــــــای سرد ، توی گلـــــــه
یاد کاچـــــی و لگـــــــر جک و فلــــه
یاد ایامی که بــــودنــد پیرهــــــا
یاد سیرمال یاد چنگمال یاد گندمشیرها
کاچی گندمشیر غذایی خوب بـــود
روز برفی جانشیـــــن سوپ بـــــــود
یاد صبحانه که کشک زرد بـــــــود
این غذا مخصوص روز ســرد بود
یاد آن دود تنـــــور و بـــــوی نان
یاد بوی کاهگـــــل از بالای بـــــام
روز بون اندی با جوش و خروش
هـــــرکه می آمــــــد با بیلی به دوش
یاد آن خانه های خشتو گلی
یاد زحمت های استا مدلی
یاد آن کرکر پایه یاد آن روزهای سرد
یاد نونهای کماچ و لایشان روغن زرد
یاد روزهای بهار و ســــــــر زه
می شنیدیـــم بوی دود و بـــــوی ره
یاد کهره توی کیز و روزهای بارشی
یاد گید و لیوه ها یاد پتیـر آتشــــــی
یاد کهره گــــــرونی وقت بهـــــار
می رسید هر چند روز یک شب گمار
یاد آن دیگهــــای مسِ پر ز شیــــر
یاد آن بزهـــــــای ناوردار پیـــــــر
یاد آن مَشک ها که بودن پر ز ماس
یاد آن مردخونــــــه ی تـــوی پلاس
یاد راه تــگ و بندای خیــــــــــار
یاد قــرنه و کماه فصل بهـــــــار
یاد پیرنگ و پترگ و لالــــه ها
یاد آن برف و تگـرگ و جاله هـا
یاد پتروک ، یاد ژلق و سیـــرموک
یاد مستارو گل زوفـا و یاد پمبه غوک
یاد آن رود تگ و کــــــوه بزیگ
یاد تلــه سنگـی و شکـــار کیگ
قلّه ی شوری و بند سرخه و زیر کمر
ما به دنبال سماروغ می دویدیم دربه در
یاد کرقند و درو و یاد آن روزای داغ
قیده بندا بودن از پودینه های توی باغ
یاد گِل زردی، کلاته خشک، مزارِ بچه ها
یاد رودِ هیوتی کل روغنی و خرمنــــا
یاد پّره تخته سنگی، برج موسی و درختای بنه
یاد قیچا و پدمها یاد ساور دُرمنه
یاد لاخِ بُل کنی، برجی وآن لاخِ سفید
کوه نوردی بود برای مردم آنجا مفید
یاد لیســــی یاد خول و یاد بور
می فرستادن مـــرا دنبال گسفندا به زور
یاد چوپانــــــــــی به توی بُتّه هـــا
یاد کتری سیاهـــــو کُـتّــــه هـــــا
یاد آن تجغن هـــــــــای پـــر زه لـــــچ
یاد آن بز های کُــــرکفتــــــر و خــــچ
یاد آن خورجین چوپان پُر زه کهره در بهار
یاد آن بز های بوسه و حنار
یاد کیشمان ، یاد زردالو و توت
یاد خرما بریونا روی قروت
یاد وقتی که همه بزها بودن زبرو زرنگ
خشکسالی آمدو همه شدن فرمونو لنگ
چون که سال خشکی شدو ده ها همه بی آب گشت
گوسفندان مردنو دل ها همه بی تاب گشت
چون جوانان آمدن پیرها تنها میشدن
آمدن در شهر و دور از منزلو معوا شدن
یک به یک مردندو قبرستان شهر آباد شد
آرزوهایی که داشتن همگی بر باد شد
کمکَمک این شهر نشینی سرد شد
دوری از روستا برای آهنی ها درد شد
عشق روستا همه را بیدار کرد
برای آبادی ده همه را هشیار کرد
ما نمی خواهیم شهر پولکی
بر میگردیم به دیار کودکی‌

دیدگاهتان را بنویسید